Mineraaltje met een verhaaltje

maandelijkse rubriek met een merkwaardig verhaal over een mineraalspecimen
voor vragen of suggesties, email verhaaltje@minerant.org

een ei van amethist

Foto's en verhaal Paul Mestrom


Amethist-ei van 9 cm, Groeve Juchem, Idar-Oberstein, Duitsland
Vondst en collectie: Kees-Jan van Vessem, foto Paul Mestrom

Vroeger, toen de jeugd zijn tijd nog niet vulde met appen, gamen, chatten en chillen, toen kenden we op de middelbare school nog “buitenschoolse activiteiten” waarmee leerlingen die daar belangstelling voor hadden nuttig en aangenaam bezig gehouden werden.
Zo ook op Roncalli, de school waar ik toen werkte als leraar scheikunde. Als fervent verzamelaar van mineralen was het voor mij een logische stap in dat kader een geologieclub op te zetten.
Eens per maand kwam zo een aantal jongeren bij mij thuis om te horen over mooie stenen, door microscopen te kijken en aan het eind een paar steentjes mee te nemen uit “de uitdeeldoos”. Af en toe deden we ook veldwerk en een paar keer organiseerde ik een meerdaagse mineralenreis naar Duitsland.

In de zomer van 1980 kwam ik zo met een aantal leerlingen terecht in de groeve Juchem bij Idar Oberstein. Er werd stevig gehakt en de vondsten waren heel redelijk. Tegen het eind van de middag, eigenlijk wilden we al ongeveer vertrekken., slaakte een van mijn pupillen, Kees-Jan, een kreet van vreugde . Hij deed de vondst van de dag! Het was een fraaie, nog bijna complete bol met amethist. Er was echter één klein probleempje: er zat nog een brok gesteente van meer dan 1000 kilo aan vast. Samen hebben we een uurtje gewerkt om de geode ongeschonden in handen te krijgen. Uiteindelijk lukte dat bijzonder goed. Een feestelijk einde van een mooie dag.
We noemden de vondst “het ei”.

Weer thuis werd geode natuurlijk nog eens bewonderd op de volgende bijeenkomst van onze geologieclub. Er zat veel calciet in en die moest dus verwijderd worden met zoutzuur. Het resultaat daarvan was tijdens de volgende bijeenkomst voor iedereen te bewonderen. Met enige jalousie in mijn hart moest ik toezien hoe Kees-Jan hem vervolgens meenam naar huis.
Sindsdien heb ik hem 38 jaar niet meer gezien.
In mijn herinnering werd hij steeds mooier . . .

In september 2017 was er een reünie ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van Roncalli. Daar ontmoette ik Kees-Jan weer. De geologieclub bleek voor hem een dierbare herinnering en de geode, ja, die had hij nog. De rest van zijn verzameling had hij opgeruimd en voor een deel aan zijn zoon gegeven. Die zette de hobby voort. Uiteraard vroeg ik of de geode nog eens mocht zien en dat kon uiteraard. In november 2018 bracht hem mee naar de beurs in Zwijndrecht, die hij bezocht samen met zijn zoon. Hij was ongeveer zoals ik me herinnerde en ik kreeg hem mee om er een foto van te maken. Het resultaat zie je hierboven.

In middels ligt het ei weer veilig bij Kees-Jan.