Mineraaltje met een verhaaltje

maandelijkse rubriek met een merkwaardig verhaal over een mineraalspecimen
voor vragen of suggesties, email verhaaltje@minerant.org

Malachiet van Congo

Foto en verhaal Dirk Dom


Malachiet, Congo (afmetingen 23 x 12 x 10 cm)


Om te beginnen: ik ben geen echte mineralen–"verzamelaar".

In 2018 stuurde ik met de post 30 kilo "mooie stenen", zes stuks, van San Francisco. Een onderscheid tussen mineraal en steen maak ik niet, als het maar mooi en niet gekuist is. Ik stel ze ten toon in het museumpje dat mijn woonkamer is of ik doe er iets creatiefs mee. Fluorescerende mineralen hebben een bijzonder plaatsje in mijn hart, die "verzamel" ik wel.

De brok malachiet hierboven heeft een bijzonder verhaal.

Ongeveer 1982. Nadat ik geschrapt was bij de Burgerluchtvaartschool wegens onvoldoende voortgang bij het vliegen raakte ik door de selectie voor boordwerktuigkundige (System Operator) voor de Mc Donnell Douglas DC-10 van Sabena. Ik rondde de opleiding met succes af en begon te vliegen, onder andere naar Kinshasa (Congo, in die tijd Zaïre genoemd). Daar, en nog op andere plaatsen, maakte ik kennis met extreme armoede. Je kunt het je niet voorstellen.

In Zaïre was er hyperinflatie. Ik kreeg de slappe lach toen ik twee stapels van vijfentwintig centimeter hoog biljetten kreeg voor onkosten voor vier dagen verblijf. Ik was de jongste aan boord, dus ik had het voorrecht om voor de hele crew (10 personen) af te rekenen op restaurant: er werd dan een rieten mand van een meter groot gebracht waar het bedrag van de maaltijden in moest (bomvol) en ik had de eer te tellen. De pret werd helemaal waanzinnig toen ze me probeerden te bedriegen. In het hotel was achter de balie een enorme houten kast zonder slot waar iedereen die er regelmatig kwam zijn Zaïres in bruine papieren zakken ter bewaring gaf, zonder enig tekenen of zo.

Enfin.

Voor iedere "escale" kregen we instructies, en voor Zaïre stond daar onder andere in: "Geen Zaïres uitvoeren", en "Geen malachiet uitvoeren."
Ik ging een wandelingetje maken in Kin onder de tropenzon en ontdekte "Le Marché des Bandits". Enter: dit brok malachiet. Ik wou't.

De dag daarop ging ik terug, met al m'n geld. Waar verstop je vijftien kubieke decimeter papiergeld? In m'n sokken, broeksriem, mouwen, zakken, etc.

Ik had eerdere ervaring in afbieden in Kigali en Dakar. Met die scholing deed ik 't zo vlot in Egypte dat ik groot respect kreeg van de handelaars daar.

Hier was ik beperkt in geld en wou ik die malachiet echt, dus 't was ernstig. Het bieden heeft ongeveer twee uur geduurd, vijf man rond mij, in de gloeiende tropenzon zonder hoofddeksel. Ik bood op verschillende objecten tegelijk om ruimte te hebben en op de duur had ik de brok en de vier grootste ivoren olifantjes van een setje van vijf (niet van olifant, maar van tanden van wild zwijn, denk ik) en m'n t-shirt zat mee in de bargain. Onnodig te zeggen dat ze me hebben geprobeerd te flikken bij de betaling, nooit geweten of dat ze gelukt is of niet. Naar 't hotel met één van de kerels, nieuwe t-shirt aangedaan, t-shirt gegeven, marché conclu.

Ik was 24 en maakte me geen zorgen. Voor de luchthaven bij vertrek kocht ik een ijzerdraad vliegtuigje van een kind, wat de commandant irriteerde omdat ik nog Zaïres bijhad en ze dat konden zien. Op de luchthaven met de "steen" in een handdoek gedraaid in m'n koffer, door de douane en een reeks kerels met oorlogsgeweren. Als ze me hadden gepakt had ik in de bak gedraaid in dit toen uiterst corrupte land, het had me een fortuin gekost of erger en ik was hoogstwaarschijnlijk bij SABENA buitengevlogen.

Allez, dat was 't verhaal van mijn malachiet!