Mineraaltje met een verhaaltje

maandelijkse rubriek met een merkwaardig verhaal over een mineraalspecimen
voor vragen of suggesties, email verhaaltje@minerant.org

Bijna weggegooid: mijn beste rutiel uit het Feldbachtal

Foto's en verhaal Paul Mestrom


Rutiel, 12 mm knie-tweeling, Feldbachtal, Binn, Wallis, Zwitserland

Het Feldbachtal, hoog boven Binn in Wallis, Zwitserland, is onder meer bekend om zijn fraaie kristallen van kwarts en rutiel. Lokale strahlers (beroeps-verzamelaars) organiseren daarom elke zomer tegen een stevige betaling excursies voor “amateurs” naar het Feldbachtal. Uiteraard zorgen ze er voor dat de verzamelaars de nodige vondsten doen, maar de echt goede vindplaatsen worden uiteraard zorgvuldig vermeden.

Daarom besloten Theo en ik in 1992 er maar eens met ons tweetjes heen te gaan. De tocht was mooi, maar de vondsten niet geweldig. Achteraf bezien waren we gewoon niet ver genoeg omhoog gegaan in het dal. Dat was weer het gevolg van het feit dat we al te laag in het dal begonnen met zoeken.

In 1993 deden we een tweede poging. We kozen een andere route dan het vorige jaar: eerst een heel eind het Binntal in tot Schinere en vervolgens over Furggulti oversteken naar het Feldbachtal. In de buurt van Furggulti stond het zo vol met edelweiss en blauwe gentianen, dat het onmogelijk was er niet een groot aantal plat te treden. We liepen ver door voor we ook maar één steen bekeken. Pas vanaf zo’n 2600 meter hoogte begonnen we te zoeken en onze tocht eindigde ruim 1400 meter boven ons startpunt (camping Giessen), bij het gletsjermeertje op 2876 meter, aan de voet van de Feldbachgletsjer. Ik vrees dat die gletsjer, net als alle andere in de Alpen, intussen heel veel kleiner is geworden. Het uitzicht bij ons eindpunt was overweldigend mooi! Het was een zware, zeer vermoeiende dag, maar door al het moois dat we zagen, was het een dag om nooit te vergeten.

Onze vondsten omvatten naast redelijke kwartskristallen en mooie rutiel ook fraaie anataas. Een daarvan was heel bijzonder: ingegroeid in pyriet! Je ziet hem op de foto hieronder. Verder hadden we veel materiaal meegenomen waar misschien nog rutiel in kon zitten. Thuis verdween dat in een grote doos in de kelder, waar nog meer materiaal lag te wachten op verwerking.

Toen we in 1996 gingen verhuizen, moest de kelder uiteraard ook opgeruimd worden. Daarbij kwam dus ook die doos “Feldbach” weer tevoorschijn. Omdat ik er niet veel van verwachtte, wilde ik de inhoud ongezien in de afvalcontainer gooien, maar ‘s avonds pikte ik er toch een steen uit. Aan de buitenkant was vrijwel niets te zien. Er was één donker plekje. Ik besloot de steen kort bij die plek in de stenenbreker te zetten. Toen hij open brak, brak mijn mond ook open: een groot rutielkristal was tevoorschijn gekomen. Het was bovendien een knievormige tweeling. Helaas was een hoek wat beschadigd, maar desondanks was het de beste rutiel die ik in het Feldbachtal gevonden had. Ik had hem bijna weggegooid, maar nu ligt hij in mijn collectie als een dierbare herinnering aan een prachtige tocht.