Mineraaltje met een verhaaltje

maandelijkse rubriek met een merkwaardig verhaal over een mineraalspecimen
voor vragen of suggesties, email verhaaltje@minerant.org

Gadoliniet-(Y) met pijn

Foto's en verhaal Paul Mestrom


0,8 mm kristal van gadoliniet-(Y)
Fleschsee, Binntal, Wallis, Zwitserland

De Fleschsee is een meertje dat op 2414 meter hoogte ligt in het Binntal in Wallis.
Op dinsdag 31 augustus 2004 waren Theo en ik weer in Binn. We gingen we naar de puinhelling die zo’n 100 tot 150 meter boven de Fleschsee ligt. Voor ons was dat toen dik drie uur lopen vanaf de parkeerplaats in Heiligkreuz.
Ate van der Burgt en zijn moeder Agnes gingen daar die dag ook op mineralenjacht. We hadden er twee jaar eerder onder andere anataas, fluoriet en allanit-(Ce) gevonden. We hoopten nu op zeldzamere mineralen, met name gadoliniet(Y) en synchisiet-(Ce).
We vonden inderdaad de begeerde mineraalparagenese. De gadoliniet-(Y) die je op de foto hierboven ziet was mijn beste vondst.
Toen we weer enigszins begonnen af te dalen door het puin boven de Fleschsee, schooft er een steen onder mijn voet weg. Mijn rechterbeen schoot tussen twee blokken, waarvan het bovenste, zeker meer dan 500 kilo zwaar, langzaam in beweging kwam. Mijn knie raakte beklemd tussen de twee blokken en ik zat muurvast. Ik gilde het uit van de pijn. Theo en Agnes kwamen snel te hulp. Theo ramde een andere steen tussen het hoge blok en een lager gelegen blok, in de hoop het hogere blok zo iets te bewegen. Dat lukte niet, maar het hogere blok was nu wel gestabiliseerd. De pijn was intussen zo hevig geworden, dat ik bang was dat mijn knie zou breken.
Het was inmiddels duidelijk dat mijn knie alleen vrij kon komen door het blok aan de onderkant op te schuiven. Daar lag echter een blok van zo’n 50 kilo op, en daar weer een blok van zo’n 100 kilo. Vol adrenaline en met een mega-krachtsinspanning schoof Theo die blokken opzij. Daarna kon hij het onderste blok een klein stukje verschuiven, zodat ik mijn knie weer kon bewegen. Met wat moeite trokken Theo en Agnes me vervolgens uit het gat. Ik zat te rillen en trillen en schijn lijkbleke lippen gehad te hebben. Bij inspectie bleken er een paar deuken van een centimeter of twee in de knie te zitten, maar toch leek de schade mee te vallen. Langzaam begonnen we aan de afdaling naar Binn. Dat ging uiteindelijk beter dan verwacht.
De vondsten maakten veel goed, maar twee maanden later was de knie toch nog behoorlijk pijnlijk.

Als ik alleen daar boven geweest was, dan had ik het wellicht niet overleefd.
Op die puinhelling heeft een mobieltje geen bereik. Een reddingsactie zou zeker niet eerder dan de volgende dag gestart zijn. Een hele nacht in de vrieskou (er lag nog sneeuw op die helling!) zonder eten of drinken in een T-shirt met korte mouwen (overdag in de zon is het lekker warm!), dat zou heel goed dodelijk kunnen zijn!
En de moraal van dit verhaaltje? Ga nooit alleen op pad in de bergen!



Beide foto’s gemaakt kort voor het ongeval!