Mineraaltje met een verhaaltje

maandelijkse rubriek met een merkwaardig verhaal over een mineraalspecimen
voor vragen of suggesties, email verhaaltje@minerant.org

Fraipontiet van de War Eagle mine

Foto's en verhaal Paul Mestrom


Fraipontiet kristallen van 0,1 mm op matrix
War Eagle Mine, Upper Noonday Camp, Nopah Range, Inyo Co., California, USA

In 2017 maakte ik, samen met Herwig Pelckmans, een reis met als hoofddoel de mineralenbeurs van Tucson.
Het eerste grote onderdeel van onze reis was de Pacific Micromounters Convention in Redlands, niet ver van Los Angeles. Aan het eind daarvan hadden we twee dagen “veldwerk” gepland, samen met andere deelnemers van de Convention.
Eerst was de Blue Bell Mine aan de beurt, vanaf Redlands een rit van ongeveer 225 km. Daar zouden we dioptaas, periet en nog veel meer moeten vinden. Daarover kun je uitgebreid lezen in Geonieuws van november 2018.
Omdat het laatste stuk te slecht was voor onze auto, reden we dat met anderen mee.
Aan het eind van de middag bespraken we, moe maar voldaan, met de anderen het vervolg. De meesten wilden kamperen bij de Blue Bell Mine en de volgende dag pas naar ons volgende doel rijden, de War Eagle Mine. Wij wilden dezelfde avond nog de goed 100 km tot daar rijden, om dan de volgende dag vroeg te kunnen beginnen en ook op tijd weer weg te kunnen voor een rit van nog dik 540 km naar ons volgende doel: Flagstaff.
Een van de anderen, Marec (zijn achternaam weet ik niet meer) wilde ook vertrekken en bracht ons naar onze auto. Vervolgens reden we achter hem aan naar een Grieks restaurant, waar we gezellig samen aten. Het restaurant heette The Mad Greek!
Marec was al eerder in De War Eagle Mine geweest en legde ons precies uit hoe we er konden komen en waar het zeldzaamste mineraal van die mijn, fraipontiet, te vinden was.
Na Marec uitgebreid bedankt te hebben voor zijn tips reden we verder.
Kort voor de War Eagle Mine ligt het plaatsje Tecopa. Toen we daar aankwamen, was het al helemaal donker. We waren moe en de weg naar de mijn vinden zou lastig worden. Daarom waren we heel gelukkig toe we een bordje zagen dat wees naar een camping vlak bij, met HOT SPRINGS!. Dat kwam goed uit, want we zaten nog aardig onder het stof van de Blue Bell.
Dankzij het hete bad, gecombineerd met een goed glas whisky, knapten we heel goed op.

De volgende ochtend volgden we de aanwijzingen van Marec zorgvuldig. Eerst zagen we links een de weg die naar de mijn leek te gaan, maar die moesten we niet hebben. De volgende wel en die bracht ons snel naar een vlak terrein bij de ingang:
De blue Bell was eigenlijk niet meer dan een aantal gaten in een berg. Dit was een heuse mijn. Het begon met een lange gang waar in de vijftiger jaren van de vorige eeuw treintjes in gereden hadden.
Meer informatie over deze mijn is uiteraard te vinden op internet:
http://www.vegasunderworld.com/war-eagle.html
en https://www.mindat.org/loc-31894.html

Het zag er allemaal nog heel degelijk uit. Die gang moesten we een slordige 500 meter volgen. Dankzij onze koplampen was dat geen probleem. Daar moesten we de de gang niet verder volgen, maar rechts naar beneden naar een lager gelegen etage. Vervolgens links af een gang in en die volgen tot de een plek met houten stellages voor ertsverwerking:
Vlak daarachter was links gesteente te zien waar koperhoudend erts uit gehaald was.
Rechts kon je verder naar beneden naar dieper gelegen etages. Volgens Marec moesten we dat niet doen en ook niet in de ertswand gaan hakken, maar gewoon kijken naar het materiaal dat daar op de grond lag. Stenen met erts, die met de “goede” kant naar beneden daar neergelegd waren. Op die stukken moest fraipontiet te vinden zijn. Ter plekke zagen we veel moois, vooral serpieriet, maar geen fraipontiet. Toch namen we veel van dit materiaal mee.

Ruim na ons kwamen ook de anderen (Stan, Dan, Cliff en Micheal) op deze plek aan. Ze hakten korte tijd in de wand en Stan, Dan en Michael besloten toen verder omlaag de mijn in te gaan. Cliff zag het niet zo zitten en ging terug naar de ingang. Tegen drie uur in de middag waren Herwig en ik daar ook weer, elk met een rugzak vol veelbelovend materiaal. Niet veel later kwamen de anderen ook weer terug, kennelijk met mindere vondsten dan die van ons. Tegen vier uur vertrokken we richting Flagstaff, ruim 540 km verderop.
Onderweg zagen we een voor mij wel heel opmerkelijk bordje: een wegwijzer naar de volgende MacDonalds: 97 miles (= 150 km)!
De buit, bleek later, was schitterend: serpieriet zo mooi als je zelden ziet en inderdaad ook de zo gewenste fraipontiet. Met dank aan Marec!
Hieronder nog wat foto’s van onze vondsten. Klik op de foto’s om ze groter te zien!