Mineraaltje met een verhaaltje

maandelijkse rubriek met een merkwaardig verhaal over een mineraalspecimen
voor vragen of suggesties, email verhaaltje@minerant.org

Almandien van Mount Everest

Almandien, 1,2 mm kristal, Chhuckhung, Solo Khumbu-regio (Everest-gebied), Nepal oktober 2010

Mount Everest is met zijn 8848 meter de hoogste berg ter wereld. Dat alleen al maakt dat er een haast magische aantrekking van uitgaat. Als liefhebber van hoge bergen kwam het zien (niet het beklimmen!) ervan daarom ook bij mij op de “bucketlist” te staan. In 2004 kreeg ik hem voor het eerst in alle glorie te zien vanaf de Tibetaanse kant. Zeer indrukwekkend!


Mt. Everest, gezien vanaf het Basecamp aan de Tibetaanse kant.

In 2010 gingen mijn vrouw Mia en ik op trektocht naar Everest basecamp in Nepal. Omdat bij zo’n tocht hoogteziekte altijd op de loer ligt, deden we het op individuele basis (nou ja, wel met gids, kok en dragers . . .), zodat we niet meer dan 300 meter per dag omhoog gingen. Met een klein vliegtuigje gingen we van Kathmandu naar Lukla op 2800 meter. De landingsbaan is heel kort en loopt steil omhoog. Daardoor heeft Lukla de naam het gevaarlijkste vliegveld van de wereld te zijn. Van daar kun je alleen te voet verder. De tocht voerde eerst naar Namche Bazar op dik 3500 meter. Daar bleven we een paar dagen om te acclimatiseren. Vervolgens naar het klooster van Tengboche (een rustdag tijdens Mani Rimdu, een religieus festival!). Daarna in twee etappes naar Chukhung op 4730 meter. Ook hier weer een rustdag en een “uitstapje” (lees: zware dagtocht) naar het uitzichtpunt Chhukhung ri op ongeveer 5535 meter. Je kijkt daar in een diep ravijn, waar aan de overkant de vrijwel loodrechte wand van de 8501 meter hoge Lotse begint. Je kijkt dus naar een bijna loodrechte ijswand van meer dan 4 kilometer! Het indrukwekkendste uitzicht dat ik ooit zag!


Onze gids Sherap voor de wand van Lhotse.

Daarna voerde onze tocht in een aantal etappes naar Everest basecamp. Onderweg ontmoetten we een Nederlandse groep die ook op weg was naar Everest Basecamp. Wij deden onze tocht in 21 dagen, zij in 12. Het resultaat was, dat er van de oorspronkelijke 9 nog maar 3 deelnemers over waren. De rest was al met hoogteziekte of ander malheur terug naar Kathmandu.

Bij Ghorak Shep lag ons laatste kamp. De volgende dag ging ik alleen met onze gids naar Basecamp op 5364 meter. Omdat we buiten het klimseizoen reisden, was het daar erg rustig. Bij aankomst waren we er alleen! Daar begint de beruchte ijsval, een van de gevaarlijkste stukken van de beklimming van de Everest. Onze gids Sherap, die al vijf keer op de top van de Everest had gestaan, kende de ijsval erg goed. Hij had in het voorjaar vele weken lang voor klimmers bagage gedragen van basecamp tot Kamp 1, boven de ijsval. Sherap vroeg of een stuk de ijsval in wilde en dat wilde ik wel. Het was fantastisch! Disneyland in ijs! Zonder ervaren gids is dit overigens levensgevaarlijk!


Op Everest Basecamp en in de ijsval.

Uiteraard moest ik tijdens deze tocht ook af en toe een steentje oprapen. Langs het druk belopen pad viel echter niet veel te vinden. Weer thuis zag ik dat er een paar stukjes waren met granaatkristalletjes, waarschijnlijk almandien. Een dierbare herinnering aan een geweldige en indrukwekkende tocht!