Axel Emmermann

In mijn vroege tienerjaren liep er bij de benzinestations van British Petroleum (BP) een reclamestunt waarbij je kon sparen voor een doos met mineralen uit Brazilië. Op een dag kwam onze "nonkel Armand" thuis van zijn werk en duwde mij zo'n doos in mijn pollen. Nu weten we allemaal dat Brazilië een schatkamer is van de meest prachtvolle en gegeerde mineraalspecimens. Stel u echter niet teveel voor bij de specimens die BP "geselecteerde" voor zijn klanten. Er zat geen enkel kristal bij, slechts een aantal massieve brokken die ruw met de hamer verkleind waren tot ze in de doos pasten. En toch zaten daar een paar stukken tussen die onmiddellijk mijn aandacht trokken. De groene amazoniet en aventurijnkwarts, het ruwe brokje heldere kwarts met de zwarte toermalijnnaaldjes, de kleine geode met agaat... ik denk dat ik toen ergens al wel "verkocht was". Ik trok dus stante pede naar mijn kapper. U kunt hier wel vraagtekens bij plaatsen want misschien ziet u niet onmiddellijk het verband tussen de kapper en een jonge snaak die mineralen wil gaan verzamelen. Verenigingen staan echter meestal niet in de telefoongids terwijl die goeie ouwe kapper (in 1967) een welhaast encyclopedische kennis bezat van wie wat waar verzamelde. De man verwees mij dan ook onmiddellijk naar het clubhuis in de ommeganckstraat achter de Antwerpse zoo.

Mijn herinneringen aan de eerste MKA-vergadering die ik bijwoonde zijn nog zeer levendig. Het meest in het oog springend was een houten kastje met twee blacklights waarin een vijftal kleine fluorescerende specimens te zien waren. De eigenaar van het kastje was Paul Tambuyser, onze huidige webmaster. Ik herinner me nog dat ik van hem mijn eerste fluorescerende specimens kocht: een klein stukje autuniet en een roze fluorescerende variëteit van tremoliet die toen wel eens als "frambosiet" werd gelabeld. Het aanbod van mineralen op de vergaderingen van de MKA was destijds bij lange na niet vergelijkbaar met de mini-mineraalbeurzen waar je je tegenwoordig maandelijks aan kan verlustigen maar de prijzen waren alleszins interessant. Zo betaalde ik 20 Belgische frank voor het specimen cerussiet op de foto.



Cerussiet kristal, Touissit, Midelt Prov., Marocco


Het normale programma: lief zoeken, afstuderen, legerdienst, nieuw lief zoeken, werk zoeken, vrouw zoeken, trouwen, enzovoort, zorgde ervoor dat ik de MKA even uit het oog verloor. In 1985 nam ik de draad terug op en sloot me weer aan bij de vereniging. Een van de leden aldaar, Richard Loyens, was erg bezig met fluorescerende mineralen. Hij had daar dan ook een werkgroep rond opgericht. Een werkgroep die ik maar al te graag van hem overnam na enkele jaren.

Na enige tijd vroeg een van onze leden me of het mogelijk was om de fluorescentie te fotograferen van een specimen dat er in een Belgische groeve had gevonden. Ik had er eerlijk gezegd geen idee van of dat wel mogelijk was. Ik heb er dan maar eens een voorzichtige poging aan gewaagd… Met een brainstorm en een beetje geluk werd die eerste poging een doorslaand succes. Dat was overigens in een tijd dat het Internet nog lang niet zo'n gemeengoed was als nu. Ten gevolge van dit succes ben ik me meer en meer gaan toeleggen op het fotograferen van fluorescerende specimens. Dit leidde ertoe dat mijn foto's wel eens gepubliceerd werden in binnen- en buitenland. Toen het Internet meer toegankelijk werd voor het grote publiek ben ik dan ook foto's gaan beschikbaar stellen voor onze website.



aragoniet op calciet, Jemelle, Namur, België. Mijn eerste "poging"


Af en toe werd er zelfs eens betaald voor een reeks foto's, zoals voor deze tentoonstellingsruimte voor fluorescerende mineralen in het museum van de universiteit van Oxford, Engeland. Die werden afgedrukt op glazen panelen met ‘backlighting’.



tentoonstellingsruimte voor fluorescerende mineralen in het museum van de universiteit van Oxford


Naarmate je meer en meer specimens verwerft en probeert te tonen aan het publiek begin je duidelijk aan te voelen dat er nood is aan duiding bij wat je laat zien. Het is absoluut niet gemakkelijk om goede informatie te vinden over de fluorescentie. De academische gemeenschap is enkel in het verschijnsel geïnteresseerd in zoverre het om commercieel potentieel belangrijke toepassingen gaat. Als gevolg hiervan blijft de geïnteresseerde verzamelaar op zijn honger zitten en worden, bij gebrek aan harde feiten, een aantal foutieve of zelfs compleet verzonnen verklaringen omtrent fluorescentie de wereld ingestuurd. Als wetenschappelijk georiënteerde vereniging kan je dat niet laten gebeuren. Ik heb dan ook het bestuur van de MKA kunnen overtuigen om te investeren in de aankoop van een spectrometer. Met dit instrument zijn we in staat om van veel specimens de oorzaak van de fluorescentie te achterhalen. Ik verzamel dus nu vooral gegevens om samen met de foto's van specimens te publiceren op onze website. Blijkbaar zijn deze inspanningen opgemerkt want ze hebben geleid tot de medewerking aan het tot stand komen van een boek over fluorescerende mineralen dat dit voorjaar (2010) moet uitkomen.

Aan het verzamelen van fluorescerende mineralen kleeft een groot voordeel; je kunt veel minder kritisch zijn over de uiterlijke kwaliteiten van de specimens die je aankoopt. Het is de fluorescentie die primordiaal is. Zo kan je bijvoorbeeld een specimen benitoiet waarvan letterlijk alle kristallen zijn afgebroken alleen maar verkopen aan een verzamelaar van fluorescerende mineralen. Voor mij is het meer de "bedekking" die van belang is. Een specimen met zulke bedekking zou onbetaalbaar zijn indien de kristallen intact waren.)



benitoiet, Dallas Gem Mine,  New Idria District,  San Benito Co., California, USA


Natuurlijk moet je ook de esthetische kant van je verzameling een beetje verzorgen. Mooie specimens kosten geld en je moet natuurlijk zelf de balans in evenwicht trachten te houden tussen wat je verzamelt om esthetische redenen en wat je koopt omdat het gewoon interessant is. Een groot en onbeschadigd powellietkristal van 4 cm hoog mag je een koopje noemen als je het kan meenemen aan € 50 per centimeter!



Powelliet XX tot 4 cm hoog, Mahodri nabij Nasik, Maharashtra State, Indië


Af en toe permitteer ik me een zijsprongetje naar de "gewone" macrofotografie.



Smithsoniet op hemimorfiet, San Antonio mine, East Camp, Sante Eulalia District, Municipales de Aquiles Serdán, Chihuahua, Mexico. Beeldbreedte 5 mm


Het leuke hieraan is dat je de technieken die bij de macrofotografie horen ook kan gebruiken bij de fotografie van fluorescerende specimens.



Kwartsgroepje in geode, Chihuahua mining region, Mexico. Kristal is ongeveer 3 mm hoog


Al doende leert men, zeg maar.



Pyromorfiet, Bad Ems, Duitsland, Verzameling Paul Van hee